Serdeczny uśmiech nowego wychowawcy, pierwsza dobra ocena, życzliwa pomoc kolegi – stopniowo pojawiała się wiara w siebie i przekonanie, że kroczycie pewnie właściwą drogą. I tylko cel wydawał się tak odległy. Pamiętacie? Każde 45 minut lekcji zdawało się wiecznością, a 4 lata minęły jak jedna chwila. Kończy się prosta droga, którą wspólnie wędrowaliście, pokonując drobne przeszkody i życzliwie pomagając tym, którzy od czasu do czasu się potykali. Wędrówka trwa nadal, ale już inaczej. Trzeba pożegnać przyjaciół, opuścić przetarty szlak i poszukać nowej drogi, a jest ich tak wiele. Kuszą wielkimi sukcesami, ale czasami prowadzą również na manowce. Tak łatwo pobłądzić i stracić z oczu obrany cel!

            To właśnie dziś kończy się najpiękniejszy etap Waszego życia. Niezależnie od tego, co o nim myślicie, będziecie do niego wracać myślami przez całe dorosłe życie. Nie raz z rozrzewnieniem pomyślicie: gdyby tak można było przeżyć to jeszcze raz, żeby choć na chwilę wrócić w młodzieńczy, beztroski świat, pełen recept, które można było realizować zupełnie dowolnie i zupełnie za darmo.

            Teraz przed Wami otwiera swoje drzwi długo oczekiwana przez Was dorosłość. Kolorową krainę nastoletnich marzeń coraz częściej przysłaniać będzie szara mgła rzeczywistości. Dorosłość to życie na własny rachunek, gdzie nie ma gotowych do realizacji recept, gdzie każdy wybiera dowolnie sposób rozwiązania piętrzących się problemów i ponosi pełną odpowiedzialność za osiągnięte efekty wraz z ich konsekwencjami.

            W tych nietypowych okolicznościach, w których się wszyscy znaleźliśmy, chcielibyśmy podziękować Wam za wszystko, czego się przy Was nauczyliśmy. Bo nie jest tak, że tylko uczniowie uczą się w szkole. Nie jest też tak, że nauczyciele uczą tylko uczniów. Uczą się również sami, poprzez doświadczenie zarówno Waszych sukcesów, jak i porażek. Od dziś każdy z Was, nie oglądając się na innych, staje przed koniecznością wytyczenia sobie celu dorosłości. Wielki Polak, Jan Paweł II, powiedział kiedyś młodym ludziom: „Czasem nie zaszkodzi, jak się nad sobą zamyślisz. To lepsze, niż gdybyś miał lekkomyślnie przeżywać swoja młodość i gubić wielki skarb, wielki, niepowtarzalny skarb, który w sobie nosisz, którym jesteś Ty sam, każdy, każda”. Pamiętajcie o tych słowach, wybierając dalszą drogę i strzeżcie niepowtarzalnego skarbu swojej młodości.

            Życzymy Wam radości zasiewu, wytrwałości oczekiwania i najpiękniejszych zbiorów tam, gdzie codziennie zostawicie swoje serce, swoje umysły i swoje siły. Życzymy niepokoju, który nie pozwala trwać bezczynnie, szerokiego spojrzenia, które pomaga dostrzegać ukryte prawdy, takiej radości, przy której smutek zamiera, a pragnień tak czystych, że od nich niebo błękitnieje. 

            Pragniemy, abyście dzisiejszy dzień zapamiętali jako pierwsze zamknięte i pierwsze otwarte drzwi. Dlaczego? Bo są rzeczy znane i nieznane, bliskie i dalekie, mądre i niemądre, smutne i radosne. A pomiędzy tymi tajemniczymi i odkrytymi doznaniami są drzwi, właśnie drzwi.

            Żegnamy Was serdecznie i pamiętajcie: drzwi Naszej szkoły są dla Was zawsze otwarte!

Dyrekcja, Grono Pedagogiczne i Społeczność Szkolna ZSCKR